مدیر یا مدیران برنامهریزی، برنامهریزی را با یک تحلیل موقعیتی آغاز مینمایند و درچارچوب محدودیت زمانی و منابع، اطلاعات مرتبط با مسأله مورد برنامهریزی را جمعآوری و تفسیر مینمایند؛ سپس با تأکید برخلاقیت، مدیران و کارکنان را تشویق کرده تا بر پایه نگرشی وسیع به امورشان بیندیشند؛ آنگاه با توجه به مزایا، مضرات و تأثیرات بالقوه هرگزینه، مناسبترین و امکان پذیرترین اهداف و طرحها را برگزیده و مدیران و کارکنان را توجیه نموده و منابع مورد نیاز را در اختیار آنان گذاشته و به انجام آن تشویق مینمایند.
اولین ارزش و اولویت برنامه ریزی سازمانی ، کمک به سازمان برای فعالیت موفق در محیطی پیچیده و پویا است. از برنامه ریزی استراتژیک به عنوان ابزاری برای ایجاد و هدایت تغییرات سازمانی استفاده می کند.
فرآیند برنامه ریزی استراتژیک با توجه به اندازه شرکت در دو یا سه سطح تعریف می شود. در سازمان های بزرگ که دارای چند کسب و کار هستند. استراتژی ها در سه سطح از سازمان تعریف می شوند. در سازمان های کوچک ممکن است در دو سطح تعیین شوند. این سطوح عبارتند از:
سطح سازمانی: هدف از برنامه ریزی استراتژیک در این سطح، هدایت نمودن و مشخص کردن جهت گیری کل سازمان است.
سطح بخشی: در سازمان های بزرگ که دارای بخش های مختلف مستقلی هستند. در راستای ماموریت ها و استراتزی های سطح سازمانی، برای هر یک از بخش های سازمان استراتژی هایی تعیین می شود.
سطح عملکردی: در این سطح بر اساس اهداف و استراتزی های سطوح بالاتر برای هر یک از عملکردهای سازمان، استراتژی عملکردی تعریف می گردد
جهت شرکت در دوره برنامه ریزی سازمانی کلیک کنید
جهت شرکت در دوره برنامه ریزی سازمانی کلیک کنید